در مفهوم انتظار، انسان گرايى نهفته است. انسان منتظر، پيوندى ناگسستنى با هدف ها و آرمان هاى امام منتظر و موعود خود دارد و در آن راستا گام بر مى دارد و همسان و همسو با آن اهداف و آرمان ها حركت مى كند و همه جهت گيرى ها و گرايش ها و گزينش هايش در آن چارچوب قرار مى گيرد.

«انتظار» در ابعاد گوناگونِ حيات انسانى، آثاری ژرف مى گذارد ولی بيشترين اثرگذارى آن در بُعد تعهدها و مسئوليت هاى اجتماعى و احساس ديگرخواهى و انسان دوستى عينيت مى يابد؛ زيرا كه در مفهوم انتظار، انسان گرايى نهفته است. انسان منتظر، پيوندى ناگسستنى با هدف ها و آرمان هاى امام منتظر و موعود خود دارد و در آن راستا گام بر مى دارد و همسان و همسو با آن اهداف و آرمان ها حركت مى كند و همه جهت گيرى ها و گرايش ها و گزينش هايش در آن چارچوب قرار مى گيرد.

باورمندی به مسئله «انتظار» در ابعاد گوناگونِ حيات انسانى، آثاری ژرف مى گذارد ولی بيشترين اثرگذارى آن در بُعد تعهدها و مسئوليت هاى اجتماعى و احساس ديگرخواهى و انسان دوستى عينيت مى يابد؛ زيرا كه در مفهوم انتظار، انسان گرايى نهفته است. انسان منتظر، پيوندى ناگسستنى با هدف ها و آرمان هاى امام منتظر و موعود خود دارد و در آن راستا گام بر مى دارد و همسان و همسو با آن اهداف و آرمان ها حركت مى كند و همه جهت گيرى ها و گرايش ها و گزينش هايش در آن چارچوب قرار مى گيرد.

امام موعود، غمگسار راستين غمزدگان و يار و ياور واقعى مظلومان و حامى حقيقى مستضعفان است. پس جامعه منتظر و انسان هاى داراى خصلتِ انتظار بايد در زمينه خواست ها و هدف هاى امامشان عمل كنند و به يارى انسان هاى مظلوم و محروم بشتابند و دل آزردگان را مرهم نهند و دشوارى ها و مشكلات مردم را تا حد توان طبق خواسته و رضاى امامشان برطرف سازندِ و اگر چنين شد در قلمرو جامعه منتظر، محروم و تهيدست و بيمار بى درمان و دلتنگ و افسرده و اندوهگين و گرفتار باقى نخواهد ماند.

شايد يكى از معانى برخى از احاديث درباره انتظار فرج كه گفته اند: «انتظار فرج، خود فرج است» همين معنا باشد كه جامعه منتظر اگر انتظارى راستين و صادقانه داشته باشد دست كم در حوزه خود، مشكلات و نابسامانى هاى مردم را برطرف مى كند و خواسته ها و آرمان هاى امام موعود را در محيط خويش ‍ تحقق مى بخشد لذا امام رضا(علیه السلام) فرمود: «اِنْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ»؛انتظار فرج، جزء فرج است. ( بحارالأنوار، مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏، محقق / مصحح: جمعى از محققان‏، دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، چاپ دوم، 1403 ق‏، ج ‏52، ص 131، باب 22 (فضل انتظار الفرج و مدح الشيعة في زمان الغيبة و ما ينبغي فعله في ذلك الزمان)، ح 29.)