اختلال اضطراب جدایی در کودکان بسته به علت آن می تواند مشکل ساز باشد. در صورتی که این اختلال به سادگی نشانه‌ای از رابطه‌ی قوی بین کودک و والدین یا کسانی باشد که از او نگهداری می کنند قابل تحمل است اما در صورتی که به دلیل شرایط و مشکلات جدی‌تری باشد والدین باید تصمیم بگیرند که راهکاری در رابطه با آن پیدا کنند. در این مطلب به معرفی مشکل اختلال اضطراب جدایی در کودکان، نحوه‌ی تشخیص و راهکارهای درمان آن می‌پردازیم.

اختلال اضطراب جدایی در کودکان چیست؟

اختلال اضطراب جدایی در کودکان نوعی مشکل سلامت روان است. کودکی که دچار این اختلال است نگرانی بسیار زیادی در رابطه با جدا شدن از اعضای خانواده یا سایر افراد نزدیک دارد. این کودکان به نگرانی بسیار زیادی درباره‌ی گم شدن یا رخ دادن اتفاق بد برای اعضای خانواده‌شان در صورت کنار آن‌ها نبودن دچار هستند.

همه‌ی کودکان و نوجوانان احساس اضطراب را تجربه می‌کنند و اضطراب بخشی طبیعی از فرایند رشد است. اختلال اضطراب جدایی در کودکان بسیار کم سن و سال طبیعی است. تقریبا همه‌ی کودکان بین ۱۸ ماه تا ۳ سال اضطراب جدایی داشته و درجه‌ای از وابستگی و چسبندگی را به والدین خود دارند.

اما نشانه‌های اختلال اضطراب جدایی شدیدتر هستند. یک کودک باید حداقل به مدت چهار هفته نشانه‌های اضطراب جدایی را تجربه کند تا این مشکل برای او تشخیص داده شود. کودک دارای این اضطراب نگرانی و ترس درباره‌ی جدا شدن از خانه یا خانواده‌اش را دارد که میزان این نگرانی برای سن او مناسب نیست.

درمان اختلال اضطراب جدایی در کودک به چه صورت است؟

درمان این اختلال به نشانه‌ها، سن و سلامت عمومی کودک بستگی دارد. علاوه بر این برای درمان باید شدت شرایط را هم در نظر گرفت. درمان اختلال اضطراب جدایی اغلب شامل ترکیبی از مواردی است که در ادامه آورده شده‌اند:

• درمان رفتاری شناختی؛ این درمان به کودک کمک می‌کند چگونه بهتر اضطرابش را مدیریت کند. هدف همچنین این است که به کودک کمک کنیم به موقعیت‌هایی که منجر به اضطراب می‌شوند مسلط شود.
• دارودرمانی؛ داروهای ضدافسردگی یا داروهای ضد اضطراب می‌توانند به آرامش بیشتر کودک کمک کنند.
• درمان خانواده؛ والدین نقش حیاتی‌ای در هر درمانی ایفا می‌کنند.
• ورودی مدرسه؛ مدرسه‌ی کودک هم ممکن است وارد فرایند درمان شود.

چگونه به کودکی که دچار اختلال اضطراب جدایی است کمک کنیم؟

به عنوان یک والد شما نقش کلیدی‌ای در درمان کودک خود دارید. در ادامه کارهایی که در جهت کمک به کودک خود می‌توانید انجام دهید آورده شده‌اند:

• کودک را در همه‌ی جلساتی که با متخصص سلامت روان تنظیم کرده‌اید همراهی کنید.
• به کودک خود حمایت و اطمینان مجدد را نشان دهید. استقلال متناسب با سن را در او تشویق کنید.
• موقعیت‌هایی که به کودک استرس وارد می‌کنند را شناسایی کنید. شناخت اینکه چه چیزهایی به کودک استرس می‌دهند و برنامه‌ریزی برای مقابله با آن‌هاذمی‌تواند به موفقیت کودک کمک کنند.
• به دیگران درباره‌ی اختلال اضطراب جدایی کودک خود توضیح دهید. با درمانگر و متخصص سلامت روان کودک خود کار کرده و برنامه‌ی درمانی داشته باشید. به معلم‌های مدرسه‌ی کودک خود یادآوری کنید که کودکتان به اطمینان و حمایت بیشتری در برخی موقعیت‌های خاص نیاز دارد.

نکات کلیدی درباره‌ی اختلال اضطراب جدایی در کودکان

اختلال اضطراب جدایی یکی از مشکلات سلامت روان به شمار می‌رود. کودکی که اضطراب جدایی دارد نگرانی بسیاری در رابطه با  جدا شدن از اعضای خانواده یا سایر افراد نزدیک را تجربه می‌کند.

دلیل این اختلال می‌تواند ژنتیکی یا محیطی باشد. نشانه‌های اختلال اضطراب جدایی بسیار شدیدتر از اضطراب جدایی عادی‌ای هستند که تقریبا هر کودکی که بین ۱۸ ماه تا ۳ سال سن دارد تجربه می‌کند. کودک برای تشخیص این اختلال باید حداقل ۴ هفته این نشانه‌ها را داشته باشد. علاوه بر این ارزیابی سلامتی ذهن هم انجام می‌شود. درمان اختلال شامل مشاوره و درمان دارویی است.

در پایان

دلایل بسیاری برای وجود اختلال اضطراب جدایی در کودک وجود دارد. افراد و جاهایی که کودک به آن‌ها می‌چسبد نشان می‌دهد که برای کودک امن هستند. تقویت و مدل‌سازی رفتار خوب، ایجاد محیط قابل پیش‌بینی امن، آماده‌سازی کودک برای جاها و افراد جدید، مکالمه کردن با کودک و کمک گرفتن از افراد حرفه‌ای هنگام نیاز می‌تواند به بهبود این مساله کمک کند.

در صورتی که این مطلب را تا انتها مطالعه کرده‌اید والدی هستید که بهترین‌ها را برای فرزندتان می‌خواهید. این بدان معنا است که شما مکان امنی برای فرزندتان هستید. در صورتی که نشانه‌های اضطراب جدایی را در فرزندتان دیدید و متوجه شدید که به شما می‌چسبند بدانید که فرد امنی برایشان هستید.

این چیز خوبی است و گام بعدی این است که از افراد متخصص برای عبور فرزندتان از تروما، بهبود و بهتر شدن کمک بگیرید. با پزشک کودک، درمانگر یا سایر اعضای خانواده که مورد اعتماد هستند صحبت کرده و تیمی را برای پشتیبانی از فرزند و اعضای خانواده بسازید.