((در شب عاشورا حضرت زینب علیها السلام بود و امام حسین علیه السلام، زینب بود و همه کس و همه چیز. در شب یازدهم زینب بود و زینب، در این شب زینب علیها السلام قافله سالار اسیران بود و نقطه اتکاء یتیمان!

مصایب هر چند بسیار سنگین بود و گران، ولی حضرت زینب علیها السلام همچون کوهی استوار در برابر مصایب ایستاد و خم به ابرو نیاورد!

به نگهبانی اسیران پرداخت، به گرد اوردن زنان و کودکان پرداخت، روان بخش پیکرهای بی روح گردید، نوای بینوایان بود و رمق بی رمقان.

از این سو به ان سو می دوید و گمشدگان را می جست، از ضرب تازیانه پیکرش می سوخت، خارهای بیابان به پایش فرو می رفت، و جگرش می سوخت ولی یتیمان را می جست.

این پیکر رنجدیده ناتوان، معجزه گر بود، چنان شایستگی به خرج داد که یک بچه به زیر سم ستور نرفت. یک زن در اتش نسوخت، یک کودک در ان شام شوم گم نشد.

پس از انکه از این کارها فراغت یافت و از سلامت همه اطرافیان مطمین شد، به سوی خدا رفت و به عبادت پرداخت، نماز شب به جای اورد.

انقدر ناتوان و کوفته شده بود که نتوانست ایستاده بخواند، در ان شب نماز شب را نشسته به جا اورد و با خدای خود به راز و نیاز پرداخت.[1]

امام صادق علیه السلام فرمودند:

نماز شب موجب رضای پروردگار و دوستی فرشتگان و سنت پیامبران و ریشه ایمان و ناخوشایند شیطان است.[2]

پی نوشت ها

[1] رساله لقاءالله : ص 173.

[2] پیشوای شهیدان : 228 - 229، با اندکی تغییر.