نوزدهم ماه مبارک رمضان، یکی از غمگین ترین روزهای حقیقت و عدالت است. در سحرگاه ان روز سرخ، محراب در عزای مردی گریست که تا ان روز، چنین گوهری را در اغوش خود نگرفته بود.

مسجد کوفه، روز خود را با سرخی اغاز کرد و از ان پس دیگر جز رنگ سرخ و خون، بر در و دیوار ان نقش نبست.

کوفه، دیگر ان یتیم نوازی را که پیش ترها به هر سحرگاه در کوچه های خود، نالان و کوشا می امد، نخواهد یافت.

شهید رمضان، عالی ترین مرتبه کمال در سرشت ادمی است و گوهر وجود هرگز به سینه ای بدان فراخی نخواهد اویخت.

چه شده است زمان را و چه امده است بر سرزمین، که چنین بی تاب و در اضطراب است؟

ایا خاتم هستی، نگین خود را دوباره خواهد یافت؟

ایا نوبت خزان شده است که از سر و روی باغ وجود، زردی می ریزد؟

نخلستان های مدینه، راز چاه های خود را به گوش که رساند که غلغله در اجزای هستی افتاد؟

تیغی میان او و محراب ایستاد و فرود امد تا زمین را بلرزاند و زمان را در عزا بنشاند.

نوزده منزل از راهِ رمضان نمی گذشت که مقصود، چهره نمایاند و علی را به اغوش خود خواند.

اینجا همان منزلی است که خدای کعبه، مولود کعبه را به رستگاری جاوید، نوید داد.