تنبیه به هر شکلی که باشد قطعا بین شما و فرزندتان دیوار و حائل ایجاد می‌کند. همواره به جای تنبیه و اعمال خشونت راه بهتری هم می توان پیدا کرد. چون تنبیه بدنی عوارض متعددی در رفتار و روحیه فرزند شما به جای خواهد گذاشت.

همواره به جای تنبیه و اعمال خشونت راه بهتری هم می توان پیدا کرد. چون تنبیه عوارض متعددی در رفتار و روحیه فرزند شما به جای خواهد گذاشت.

این روشها عبارتند از:

1. به او بیاموزید. به جای مجازات او به خاطر کار نادرستش، کار درست را به او یاد بدهید. مثلاً بگویید: "وقتی اسباب بازی هایت را در اتاق پذیرایی رها می کنی من این کارت را نمی پسندم. دوست دارم دفعه بعد آنها را در کمد بگذاری."

2. از عصبانیت دوری کنید. به جای تمرکز روی اشتباه یا رفتار نادرست کودک، که شما را برای هیجان و عکس العمل احساسی آماده می کند، از هر یک از موارد خطای فرزندتان به عنوان موقعیت خوبی جهت راهنمایی او و فراگیری استفاده کنید.

3. از لجبازی و زورآزمایی بپرهیزید. هیچ کاری مخربتر و بی فایده تر از زور آزمایی با فرزند نیست. او را به همکاری کردن تشویق کنید. مثلاً می توان گفت : "من مشکلی دارم. من دوست دارم تو پیراهن تمیزی بپوشی ولی می بینم که تو بازهم همون قبلی رو می پوشی. به نظرت چطور می شه این مسئله رو رفع کرد؟". وقتی مشکل را با کودک در میان بگذارید احتمالاً بیشتر علاقه مند می شود که در حل آن کمک کند و با شما همکاری کند.

آکادمی طب کودکان آمریکا نیز به خانواده های امریکایی توصیه کرده است بجای تنبیه بدنی از روش موثر "راندن کودک به گوشه دیوار " استفاده کنند زیرا این شیوه به کودک فرصت می دهد به رفتار خود و عواقب آن فکر کند.

کاترین تیلور پژوهشگر امریکایی معتقد است اگر والدین از تنبیه بدنی پرهیز و روش های غیربدنی استفاده کنند ، کودکان نیز در سنین بالاتر بهتر رفتار خواهند کرد.

تفاوت فرزندتان را با خود به رسمیت بشناسید

شاید مهم ترین موضوعی که والدین باید بپذیرند و حل کنند، این است که فرزندشان با آنها تفاوت دارد. گو این که هر نوزادی که متولد می شود ویژگی های سرشتی خاص خود را دارد. ممکن است خجالتی، شجاع، ترسو، آرام، تحریک پذیر، قانع، بیش خواه، لجباز، صبور، عجول، بیش فعال، کم فعالیت و... باشد.

افراد در سنین پیش از مدرسه و حین مدرسه خصوصیات ویژه ی خود را نشان می دهند، اما در سنین نوجوانی این تفاوت ها چشمگیر می شوند و نوجوانان اصرار دارند این تفاوت ها را بازگو کنند و راجع به اختلاف نظرها جر و بحث کنند: «من این جوری فکر می کنم»، «من طرز فکر شما رو قبول ندارم.»، «من برنامه ی زندگی شما رو قبول ندارم.»، «اگر جای شما بودم کارم رو ول می کردم.»، «این دوستانی که شما دارید..»، من اگر جای شما بودم، این جوری رفتار می کردم» و...

ممکن است بیان این تفاوت ها و اختلاف نظرها بیش از آنکه به منظور زیر سؤال بردن شما باشد، تلاشی برای ارائه ی نقطه نظرات او باشد. در واقع گاهی نوجوان نمی تواند بپذیرد والدینش با او تفاوت دارند؟ در این موقعیت است که جو بدی در خانه حاکم می شود، هرکس دیگری را زیر سؤال می برد و ارزش های او را نادیده می گیرد.

باید بپذیرید که اصل بر تفاوت بین شما و نسل بعد از شماست و این موضوع نه توهین آمیز است، نه موجب نگرانی و نه غافلگیرکننده.

تفاوت او را با خود بپذیرید تا او هم بپذیرد که شما با او متفاوتید. متفاوت، اما هر کدام در جایگاه خود ارزشمند. مثلاً پدر در جایگاه خود و با روش های سنتی تر مغازها را اداره می کند. مادر به روش خود آسایش را در خانه فراهم می کند. فرزندان به فن آوری جدید دسترسی دارند، فیلم های به روز می بینند، موسیقی های جدید گوش می کنند، لباس های خاص خود را می پوشند و حتی اصطلاحات خاص خود را دارند، این تفاوت ها می تواند حتی آرام کننده و امنیت بخش باشد: این همه تفاوت را چیزی به هم پیوند می دهد، و آن رشته ی عشق است.

مهم ترین رویداد نوجوانی، بلوغ و مهم ترین دستاورد آن، دستیابی به هویت است. فردی که هویت مستاخی دارد، می داند که کیست، چه می خواهد و به کجا می رود.

منتظر یاری سبزتان هستیم

شماره کارت موسسه خیریه جوادالائمه (ع):

6280-2314-3289-1199

موسسه خیریه جوادالائمه اولین و بزرگترین مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست