دانستنيهايى درباره حضرت مهدى، عليه السلام
آنچه كه يك شيعه منتظر مى بايست درباره امام و مقتداى خويش بداند مجموعه اى از معارف را شامل مىشود، كه برخى مطالبى عمومى اند كه فراگيرى آنها بر همه لازم است و برخى ديگر مطالبى تخصصى كه شايد براى همگان لازم و ضرورى نباشد.
مقاله حاضر تلاشى است در جهت معرفى ابعاد مختلف شخصيت حضرت حجت، عليه السلام، به عموم دوستداران موعود.
1- مهدويت شخصيه و نوعيه
در باب مهدويت عقيده مذهب شيعه اين است كه مهدويت خاصه صحيح و مقبول است و به تعبير ديگر آنچه مورد پذيرش است مهدويتشخصيه است نه مهدويت نوعيه.
لكن
بعضى از صوفيه و عرفا قائل به مهدويت نوعيه بوده يا هستند. به اين معنا كه
عقيده دارند در هر عصرى و دورهاى بايد يك مهدى وجود داشته باشد كه
ويژگيها و خواص مهدويت و هادويت را داشته باشد و مىگويند هيچ عصرى خالى از
يك مهدى هادى نيست و ضرورتى هم ندارد كه مشخص شود از نسل چه كسى است و چه
خصائصى را داراست؟ (1) اين عقيده بعضى صوفيه و عرفا است كه البته از نظر ما
نامفهوم بلكه مردود است. عقيده مبرهن و مستدل مذهب شيعه آن است كه مهدويت،
مهدويتشخصيه است، يعنى يك فرد است كه مهدى اين امت است و موعود امتها و
ملتها است و ابعاد و ويژگيهاى او مشخص است. خانوادهاش، پدر و مادرش، محل
ولادت و غائب شدن و نشانههاى ظهورش و حتى خصوصيات جسمى او و در يك كلام
همه ابعاد مربوط به او اعلام شده است و با اين مشخصات و ويژگيهاى ذكر شده،
ما فقط يك مهدى را قبول داريم. آرى يك فرد به عنوان مهدى است كه واجد و
جامع تمامى اين خصائص و ويژگيها و نشانهها است.
براى آنكه مفهوم مهدويت نوعيه مقدارى روشنتر شود، به اشعارى از ملاى رومى
درباره امام حى غائب دقت كنيد كه مىگويد هر دورى يك ولى دارد ولى ما
معتقديم كه در تمام ادوار و اعصار تنها و تنها يك ولى هست ملاى رومى
مىگويد:
پس به هر دورى وليى قائم است تا قيامت آزمايش دائم است هر كرا خوى نكو باشد برست هركسى كوشيشهدلباشدشكست پس امام حى قائم آن ولى است خواهاز نسل عمر،خواه از علىاست مهدى و هادى وى است اى راه جو همنهان و هم نشسته پيش رو اين كه در ابيات بالا ملاحظه مىنماييد مفاد مهدويت نوعيه است. ما قائل هستيم كه اين ادعا هيچ دليل و برهانى در مقام اثبات ندارد; بلكه تمامى ادله مهدويتشخصيه و خاصه به گونهاى است كه هر نوع مهدويت ديگرى را نفى مىكند و مهدويتشخصيه خاصه را با همان ابعاد و جزئيات و شرايط و صفات و علاماتى كه بيان داشتيم; اثبات مىنمايد. پس اگر در مطالعات و بررسيها پيرامون امام زمان، عليهالسلام، مهدويت نوعيه به بيان فوق يا هر بيان ديگر ارايه و مطرح شد بايد توجه داشت كه اين نظر و عقيده اصيل و پذيرفته شده شيعه اماميه نيستبلكه ديدگاه مذهب شيعه همان هدويتخاصه شخصيه است كه به آن معتقديم.
2- سخنى درباره معناى ظهور
مطلب ديگر كه هر چند هنوز آن را مورد تحقيق تام و تتبع و كاوش قرار ندادهام لكن اصول و كليت آن را عرضه مىدارم اين است كه: كلمه «ظهور» نوعا به معناى ظهور شخص امام زمان، عليهالسلام، مطرح مىشود و مثلا به همين معنى «عجل على ظهورك» گفته مىشود و البته اين مسالهاى قطعى و غيرقابل انكار است; لكن احتمال قوى و جدى ديگرى هم وجود دارد كه ظهور به معناى ظهور امر باشد نه ظهور شخص. البته ظهور كامل و تام امر، مستلزم ظهور شخص است. يعنى تا شخص ظاهر نشود، امر امتبه صورت تمام و كامل ظاهر نمىشود، ولى در عين حال ميان اين دو تفاوتهايى وجود دارد.
اصل اين تفكر و انديشه از اينجا سرچشمه مىگيرد كه ظهور حداقل مىتواند دو معنا داشته باشد.(3)
يكبار به معناى طلوع و آشكار شدن و پيدايش بعد از استتار; بدينگونه كه ظهور
را نقطه مقابل خفا بگيريم كه نظارت مطلب بيشتر به ظهور شخص مىباشد، و
البته اين قابل انكار نيست، و بار ديگر ظهور را از ماده و ريشه ظهر معنا
كنيم كه عبارت از تقويت و پشتوانه يافتن چيزى باشد كه ما از آن تعبير به
پيروزى و حاكميت مقتدرانه مىنماييم و در اين برداشت و نظر مطالب ديگرى به
ذهن مىرسد و نتايج ديگرى به دست مىآيد.
در اين بحث توجه به مشتقات لفظى لغت ظهور مفيد مطالب ارزشمندى است كه مىتوان از آن كمك گرفت. خداوند در قرآن مبارك، يك جا مىفرمايد:
«و لو كان بعضهم لبعض ظهيرا» (4)
هيچ كس نمىتواند مثل اين قرآن بياورد هر چند جن و انس با هم جمع شوند و بعضى پشتوانه بعضى ديگر شوند و به تقويت همديگر برخيزند.
اين از «ظهر» به معناى كمر و پشت است كه استقامت انسان به كمر و پشت اوست و اين كاربرد در آيه شريفه كنايه از متراكم كردن نيروها است. از مشتقات ديگر هم مواردى در قرآن داريم مانند:
و ظهر امرالله و هم له كارهون (5)
كه در اين آيه شريفه ظهور را صفتشخص نگرفته بلكه صفت امر گرفته است و در موارد خاصه در مورد امام زمان، عليهالسلام، هم اين موضوع ديده مىشود. همچنين در آيه كريمه «ليظهره علی الدين كله و لو كره المشركون» يا «ولو كره الكافرون»
3- برخاستن به هنگام ذكر نام امام زمان
مساله ديگر اين است كه آيا وقتى نام امام زمان، عليه السلام، برده مىشود قيام براى نام ايشان واجب استيا واجب نيست؟ مدركى كه براى اين مساله وجود دارد يكى روايتى است مشتمل بر داستان سفر «دعبل بن على خزاعى» به خراسان و تشرف وى به محضر حضرت رضا، عليهالسلام، كه دعبل در آنجا قصيدهاى را كه براى ائمه اطهار سروده خدمتحضرت رضا، عليهالسلام، مطرح مىكند تا آنجا كه در شعر خود به نام حضرت صاحبالامر، عليه السلام، مىرسد، امام هشتم با شنيدن نام مبارك حضرت صاحبالامر، عليه السلام، از جاى خود برخاسته قيام مىفرمايد و دستبر روى سرگذارده و مىفرمايد:
«اللهم عجل فرجه سهل مخرجه»
چنانكه در روايت ديگرى نيز چنين آمده است كه روزى در محضر حضرت صادق، عليهالسلام، نام حضرت صاحبالامر، عليهالسلام، برده شد، امام ششم به منظور تعظيم و احترام نام آن حضرت از جاى برخاسته قيام فرمود. (24) بديهى است عملكرد دو امام بزرگوار حضرت صادق و حضرت رضا، عليهماالسلام، براى هميشه سند و حجتبوده و حداقل مراتب آن اثبات استحباب شرعى است و چنانچه در سند روايت ضعفى هم وجود داشته باشد لكن: اولا: مىتوان سيره مستمره شيعه را كه از سوى علماى اعلام و جامعه مؤمنين هميشه وجود داشته است جبرانكننده اين ضعف اصطلاحى دانست.
ثانيا:
طبق قاعده علمى متداول ميان فقها و اصوليان، اين مورد را در كليت روايات
«من بلغ» قرار داد. توضيح مطلب آنكه چنانچه سند روايتى يك مساله مستحب و
يا مكروه ثابت و مستند و واجد شرايط حجيتباشد كه در اين صورت عمل نخست را
به عنوان يك موضوع مستحب و شرعى قطعى مىتوان به جا آورد و عمل دوم را به
عنوان يك مكروه قطعى شرعى ترك نمود. اما در جايى كه سند روايتى داراى ضعف
باشد و برخوردار از شرايط حجيتخبر نباشد; در اين صورت با پشتوانه اخبار و
روايات متعددى كه مىگويند: «من بلغه شىء من الثواب...»
يعنى هر كس كه ثوابى را بر عملى مطلع شد و به اميد آن ثواب عمل مورد نظر را
انجام داد; البته ثواب و اجر آن عمل را خواهد ديد هر چند ثواب آن عمل
واقعا از طرف پيامبر، صلى الله عليه و آله، يا ائمه اطهار، عليهم
السلام، صادر نگرديده باشد. (25) البته تفاوت اين موارد با استحباب و
كراهت قطعى الصدور آن است كه در اينجا بايد عمل مورد بحث را به قصد رجاء و
اميد اينكه شرعا مطلوب است انجام داد نه به عنوان يك مستحب قطعى و عمل
مكروه را به قصد رجاء و اميد اينكه مورد كراهتشارع اسلام است ترك نمود نه
به نيتيك مكروه قطعى.
حال آيا استحباب برخاستن به هنگام شنيدن نام مبارك امام عصر، عليه السلام، شامل هر كدام از نامهاى آن حضرت است و يا منحصر به كلمه «قائم آل محمد» است؟ اين نيز مورد بحث و گفتگو ميان بزرگان علم و دين است كه با مراجعه به مصادر مربوطه روشن و استفاده مىگردد.
پى نوشتها:
1. در اين رابطه به كتاب مولوى نامه تاليف مرحوم جلالالدين همائى (م 1400
ق،1317ش) جدوم، صفحات 850 تا843 و 901 تا897 مراجعه شود كه اين عقيده را
به گروهى از عرفاو صوفيه از جمله محيىالدين و مولوى نسبت داده و مىگويد:
اين عقيده با مهدويتشخصيه منافاتى ندارد زيرا همان گروه از عارفان و
صوفيان در عين حال به وجود امام عصر، عليهالسلام، كه همان مهدى موعود باشد
نيز اعتقاد جازم دارند كه در كلمات و تاليفات آنان موجود است. در كتاب ياد
شده مهدى نوعى را به گونهاى تفسير مىنمايد كه با صرف نظر از مرحله ثبوت
اما در مرحله اثبات، اقامه برهان بر آن ممتنع نباشد لكن بسى مشكل است.
2. مثنوى معنوى، تصحيح نيكلسون، انتشارات اميركبير، دفتر دوم، ص239.
3. جهت كاوش و تحقيق بيشتر نگاه كنيد به لسانالعرب تاليف علامهابنمنظور (م711ق) از انتشارت دفتر تبليغات اسلامى قم ج 4، صص529 – 520
4. سوره اسراء (17)، آيه 88.
5. سوره توبه (9)، آيه 48.
6. سوره توبه (9)، آيه33.
7. سوره صف (61)، آيه9.
8. عن النبى، صلىاللهعليهوآله: «لولم يبق منالدنيا الا يوم لطول الله ذلك اليوم حتى ياتى رجل من عترتى اسمه اسمى يملاءالارض قسطا و عدلا كما ملئت ظلما و جورا» ينابيعالمودة، ص426 و همچنين كمالالدين و تمامالنعمة ج1، ص280، ح27 و مصادر فراوان ديگر.
9. همان.
10. از رسول خدا، صلىاللهعليهوآله، نقل شده است كه در رابطه با امام زمان، عليهالسلام، فرمودند: يملاءالارض قسطا و عدلاو نورا بعد تملىء ظلما و جورا و سواءا. اثباتالهداة، ج3، ح268; سنن ابىداود ج 4، ص107 ; كنز العمال، ج14، ص 264; همچنين اصبغ بن نباته به نقل كمالالدين، ج 1، ص259، حديث 5، روايت مىكند كه فرمودند: «يملاءالله عزوجل به الارض نورا بعد ظلمتها و عدلا بعد جورها علمابعد جهلها»
11. روايت از امام حسن عسكرى، عليهالسلام، در كتاب شريف كافى، ج 1، ص 332; همچنين كمالالدين، صدوق، ج 2، باب56، ص 648، نقل شده است. همچنين در كمالالدين، ج 2، ص333، باب33، حديث 1، از امام صادق، عليهالسلام، روايتى نقل شده كه پيرامون حضرت مهدى، عليهالسلام، فرمودند: «يغيب عنكم شخصه ولايحل لكم تسميته».
12. مرحوم علامه شيخ آقابزرگ طهرانى(1389-1393 ق)در كتاب ارزشمند «الذريعةالى تصانيف الشيعه» از حدود ده رساله در اين خصوص ياد نموده است.
13.
علامه محقق شيخ محمد بن الحسن الحرالعاملى متوفاى 1104 ق. كتابى به نام
كشفالتعيمة فى حكمالتسميه نوشته كه در واقع جواب رساله ميرداماداست و در
آن جواز تسميه رااثبات كرده است.
14. سيد محمدباقرحسينى استرآبادى مشهور به ميرداماد (م 1041 ق) كتاب بنام
شرعةالتسميه به سال 1020 ق تاليف نموده و در آن بيست روايت را كه به نظر
وى دلالتبر حرمت ذكر نام امام زمان (عج) دارند بيان نموده است. صاحب
كفايةالمهتدى كه بر ميرداماد تلمذ نموده مىنويسد: مدتى فيمابين ميرداماد و
شيخ بهايى، عليهماالرحمة، بر سر جوار تسسميه وحرمت آن در زمان غيبت مناظره
روى نموده و لهذا ميرداماد كتاب مذكور راتاليف نمود.
15.ابوجعفر محمدبن على بن الحسين بن بابويه قمى معروف به شيخ صدوق (م 381ق).
16.كمالالدين و تمامالنعمة چاپ مكتبه صدوق ص307.
17. مكيالالمكارم فى فوائد الدعاء للقائم تاليف علامه بزرگوار محمد تقى موسوى اصفهانى، قدس سرهالشريف (1348-1301 ق.) ج 2، ص136
18. النجمالثاقب فى الاحوال الامام الغائب تاليف محدث عظيم الشان ميرزاحسين نورى طبرسى، (1320-1254ق.)
19. صحيفه نور، ج 21، ص 98 حضرت امام، قدسسرهالشريف، مىفرمايند: زمان و مكان دو عنصر تعيينكننده در اجتهادند.
20. الارشادفى معرفه حججالله علىالعباد، محمد بن نعمان معروف به شيخ مفيد، ج2، صص343-342، (413-336 ق)
21. النجمالثاقب، ص 58.
22. شيخ صدوق در كتاب «اعتقادات» صص95-93 چنين مىفرمايد: «و نعتقد حجةالله فىارضه و خليفة على عباده و هو القائم المنتظر،محمد بن الحسن بن على بن محمد...»
23.
منتخب الاثر، چاپ سوم، ص506 و 508 به نقل از كتاب «مرآةالكمال» علامه
مامقانى و كتاب «الزمالناصب» تاليف شيخ على يزدى حائرى و كتاب
«النجمالثاقب» تاليف محدث نورى.
24. مكيالالمكارم، ج 2، صص 172-171 به نقل از النجمالثاقب، محدث نورى،
ص523 و خود نويسنده دانشمند كتاب «مكيالالمكارم» ميگويد: سيره و روش
مذهب شيعه دوازده امامى بر اين سنتحسنه جارى است.
25. مراجعه شود به كتب علم اصول مانند رسائل شيخ انصارى (1214-1281 ق) و... و كتب روايات مانند بحارالانوار، وسائل الشيعه و...
